Lang voordat de mobiele telefoon in ons leven kwam was ik een jonge vrouw op zoek naar zichzelf. In mijn worsteling om mijzelf écht te leren kennen ben ik selfies gaan maken: zelfportretten wel te verstaan. Spiegel op tafel en potlood in de hand. Er is er één bewaard gebleven. Als ik daar nu naar kijk zie ik wat ik toen niet echt durfde zien. Mijn zelfportret was dat van een man.
Achteraf gezien waren er signalen genoeg. Ik werd ‘een halve jongen’ genoemd en dat was niet voor niks. Ik had sterke voorkeur voor jongenskleding en jongensspel, ik corrigeerde mijn moeder als ze mij aansprak als meisje of jongedame. En zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Ik wist dat ik op mannen viel, maar haatte het als ik merkte dat zij mij als vrouw zagen.
Waarom heeft het dan tot mijn 31ste geduurd voordat het kwartje viel? Jaren geleden was mijn antwoord daarop dat er toen nog weinig bekend was over genderdysforie en zeker niet over geslachtsverandering van vrouw naar man. Nu weet ik wel beter. Het is allemaal wel waar, maar dat verklaart nog steeds niet waarom ik er met niemand over durfde praten en al die jaren alleen met mijzelf worstelde.
Kort geleden hoorde ik een 25-jarige transman uitleggen dat hij er zo laat mee was begonnen omdat er nog niet zoveel over bekend was toen hij op de middelbare school zat. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Het is nu ruim 36 jaar geleden dat mijn kwartje eindelijk viel. Ik denk niet dat wij ooit kunnen voorkomen dat kinderen in stilte met zichzelf worstelen, maar we kunnen wel een klimaat scheppen waarin kwartjes vroeg en vrolijk naar beneden rinkelen.
Auteur
Thomas Wormgoor
Thomas Wormgoor is (ervarings)expert op het gebied van genderdysforie en geeft trainingen bij Study2Go. Alleen deze week is het nog mogelijk om GRATIS deel te nemen aan zijn training Basiskennis Genderdysforie voor hulpverleners. Klik voor meer informatie en meld je aan!